Voor deze nieuwe serie grote kleurentekeningen heb ik een film als uitgangspunt genomen. De film is L’éternel retour (1943) met Jean Marais, het script is van Cocteau. De film was tijdens de Tweede Wereldoorlog erg populair in Parijs. In mijn laatste serie Burnt Home zijn mijn herinneringen aan de Westfriese boerderij waarin ik ben opgegroeid verweven met de geschiedenis van mijn moeder. Als vervolg op die geschiedenis maakte ik als tekeningen van mijn moeder als jong meisje. Met mijn nieuwe werk wil ik aansluiten bij de mooie jonge vrouw die mijn moeder was vóór haar huwelijk. In 1943 was mijn moeder even oud als Natalie in L’éternel retour. In de film zegt de hoofdrolspeelster: “Mijn naam is Natalie. Ik ben tweeëntwintig.’ De hoofdrolspelers, Patrice en Natalie, zijn weeskinderen. In haar jeugd verloor mijn moeder haar ouders en haar plichtsbesef was zo sterk dat ze geen eigen wil had en bij haar autoritaire broers woonde.
Aan het einde van de film liggen de twee geliefden dood naast elkaar. Mijn moeder was een religieuze vrouw en geloofde net als hen dat het echte leven in de hemel zou komen. Daarom kies ik als co-ster van mijn moeder de atheïst Georges B. (overgenomen van Georges Bataille, de Franse schrijver, een charismatische intellectueel in tegenstelling tot een onzeker, pastoraal meisje, die mijn moeder was). Georges is niet blond zoals Patrice in de film en ook mijn moeder was niet blond als Natalie. Ze zijn geen volbloedkoppel zoals de nazi’s destijds zouden wensen.

Deze serie tekeningen werd mogelijk gemaakt met een werkbijdrage van het van het Mondriaan Fonds.